امام علی علیه السلام فرمودند:
اعلَمْ یا بُنَی أنَّک إنّما خُلِقتَ للآخِرَةِ لا للدُّنیا، و للفَناءِ لا للبَقاءِ، و للمَوتِ لا للحَیاةِ، و أنَّک فی قُلعَةٍ و دارِ بُلغَةٍ و طَریقٍ إلَى الآخِرَةِ، و أنّک طَریدُ المَوتِ الّذی لا ینجو مِنهُ هارِبُهُ، و لا یفوتُهُ طالِبُهُ، و لا بُدَّ أنّهُ مُدرِکهُ، فکن مِنهُ على حَذَرٍ أن یدرِکک و أنتَ على حالٍ سَیئةٍ، قد کنتَ تُحَدِّثُ نفسَک مِنها بالتَّوبَةِ فیحولُ بینَک و بینَ ذلک، فإذا أنتَ قد أهلَکتَ نفسَک.

بدان اى فرزندم! که تو در حقیقت، براى آخرت آفریده شده اى نه براى دنیا، براى رفتن نه براى ماندن، براى مردن نه براى زیستن. تو در منزلگاهى کوچ کردنى و در سرایى ناپایدار و عاریتى و در راه آخرت هستى. تو فرارى و تعقیب شده مرگ هستى؛ مرگى که نه گریزنده اش را از چنگ آن رهایى است و نه جوینده اش از دست او به در رود، بلکه ناگزیر به او مى رسد. پس، بترس از اینکه مرگ، تو را به هنگامى در رسد که در حال گناهى باشى که خودت را به توبه از آن وعده مى دادى و او نگذارد توبه کنى و آن گاه است که خود را به هلاکت در افکنده اى.
نهج البلاغه: نامه ۳۱